Χρωμοναστήρι Ρεθύμνου, Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Κυρίες και Κύριοι

Αγαπητοί Φίλοι

Πριν από μερικές δεκαετίες, σε μια πολυτάραχη για τη χώρα μας εποχή, τότε που οι δοκιμασίες και οι κλυδωνισμοί  σε όλα τα επίπεδα ζωής ξεπερνούσαν τις ανθρώπινες αντοχές, κάποιοι ικανοί  άνθρωποι, υπερέβησαν  τον εαυτό τους  και ξεχώρισαν με τη δράση τους που είχε πάντα ως επίκεντρο τον Άνθρωπο.  

Προσωπικότητες που σφράγισαν την εξέλιξη μιας χώρας  που αγωνίζονταν να βρει την ταυτότητά της και να εδραιώσει την εθνική της συνείδηση μέσα σε πολέμους, παγκόσμιους και εμφύλιους, σε καταστροφές, σε μίση, ανέχεια και αδιέξοδα.

Μια τέτοια  φλογερή και  πολυτάλαντη  προσωπικότητα ήταν ο Γεώργιος Βογιατζάκης τον οποίο τιμούμε σήμερα με την προτομή που στήθηκε στη γενέτειρά του ως κατάθεση οφειλόμενη τιμής σε κείνον που όλη του η ζωή είχε πάντοτε ως σημείο αναφοράς την Κρήτη.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

Από τούτη την πλατεία του χωριού που τον γέννησε, του χωριού που ποτέ δεν ξέχασε όσες δόξες και τιμές κι αν γνώρισε, εδώ που πάντα επέστρεφε έμπλεος αγάπης και νοσταλγίας, για να μοιραστεί τις δικές του προσωπικές  στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, με φίλους και τις οικογένειες τους πάντα υπό τη συνοδεία των ήχων της κρητικής λύρας που ποτέ δεν αποχωρίζονταν.

Είμαστε όλοι απόψε εδώ, για να μοιραστούμε μνήμες με όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, να συνεργαστούν μαζί του, οι ίδιοι ή οι γονείς τους, να παραδειγματιστούμε από τη δράση ενός ανθρώπου που ξεπέρασε τα  δεδομένα του χωριού και της εποχής του, υπερέβη ακόμη και τα όρια του ίδιου του του εαυτού,  κατακτώντας  δύσκολες κορφές, ανοίγοντας νέους δρόμους προς αυτές.

Είθισται σε περιστάσεις όπως η αποψινή, να κατατίθενται υμνολόγια προς τον τιμώμενο. Δε νομίζω πως ο Γιώργος Βογιατζάκης τα είχε ποτέ ανάγκη. Το καταμαρτυρεί εξάλλου, η αθόρυβη και ακατάπαυστη, σε σημείο υπερβολής κάποιες φορές, προσφορά του, την οποία ευτυχώς αναγνώρισε εγκαίρως η πλειοψηφία των ευεργηθέντων από τον ίδιο καθώς και η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της εποχής που έζησε. Εξού και η πλειάδα των υψηλών τιμητικών διακρίσεων που έλαβε σε όλη τη διάρκεια της πλούσιας σε ποιότητα και δημιουργικότητα ζωής  του.

Τα έχουμε όμως ανάγκη όλοι εμείς. Κι ας μας συγχωρήσει από κει που βρίσκεται για τούτη την άκακη ιδιοτέλεια την οποία παραδεχόμαστε.

Έχουμε ανάγκη σήμερα  περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά να αντλήσουμε δύναμη από ανθρώπους που η ζωή τους αποτελεί καθοδηγητικό φάρο στις αντιξοότητες της σύγχρονης εποχής αλλά και της συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας.

Να συνειδητοποιήσουμε πως όσο ταπεινή κι αν είναι  η καταγωγή μας, όσο στερημένη κι είναι η αφετηρία μας μπορούμε με τη δύναμη της θέλησης, την εντιμότητα και την εργατικότητα να κάνουμε μικρά ή μεγάλα θαύματα.

Να θυμηθούμε πως η αληθινή αξία του ανθρώπου δεν συναρτάται πάντα με τον πλούτο σε υλικά αγαθά αλλά με τον πλούτο της ψυχής.

Να πιστέψουμε σε αξίες που μοιάζουν να έχουν χαθεί, να τις επικαιροποιήσουμε, να τις υποστηρίξουμε με σθένος και να τις κάνουμε τρόπο ζωής.

Να αντιληφθούμε πως αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα και σημαντικότερα από όσα μας χωρίζουν αφού οι ανάγκες και οι ελπίδες μας είναι κοινές.

Να εγκαταλείψουμε την απαθή παράδοσή μας στη μετριότητα του εύκολου και να αγωνιστούμε για το δύσκολο, για το ανέφικτο γιατί μόνο έτσι οι στόχοι μας θα είναι υψηλοί.

Αυτά και πολλά άλλα μας διδάσκει η ζωή του Γιώργου Βογιατζάκη.

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Μελετώντας τη βιογραφία του, παρότι συνοπτική, σεμνή και μετριόφρων όπως εξάλλου ήταν κι ίδιος, εξεπλάγην ευχάριστα ανακαλύπτοντας πτυχές της δράσης του που δεν γνώριζα. Και είναι φυσικό αφού ο ίδιος ουδέποτε ασχολήθηκε με την προβολή του έργου του. Ούτε χρησιμοποίησε ποτέ τις πάμπολες διακεκριμένες γνωριμίες του και στενές φιλίες του με πανίσχυρα πολιτικά πρόσωπα για προσωπικό του όφελος ή για την ανέλιξή του  σε υψηλόβαθμα κλιμάκια.

Πρακτικές τέτοιου είδους βέβαια για άλλους θα ήταν αυτονόητες ακόμα και σήμερα. Ο ίδιος δεν τις υιοθέτησε ποτέ.

Από μικρή ηλικία συστήθηκε με τη δύσκολη πλευρά της ζωής. Μέλος μιας πολυμελούς οικογένειας, πάμπτωχος, με πολλές αδελφές να προσμένουν τη βοήθειά του, με μόνα εφόδια την περηφάνεια που του κληροδότησαν ο πατέρας, και οι προγονοί του  με τους αδιάκοπους αγώνες τους για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, αλλά και τον ανήσυχο χαρακτήρα του και το επιχειρηματικό πνεύμα του που εκδηλώθηκε από τα 13 του μόλις χρόνια, ξεκίνησε τη διαδρομή του.

 Άλλοτε ως πωλητής ξύλων  που ο ίδιος έκοβε και πουλούσε στην πόλη, άλλοτε ως εργάτης σε διάνοιξη δρόμου, και αργότερα, στην εφηβεία του, ως υπάλληλος σε ραφείο, σε ξυλουργείο, ως σερβιτόρος και τέλος ως κλητήρας σε γραφείο διακρίθηκε για το ήθος του και την αξιοσύνη του, στοιχεία που σμιλεύουν το χαρακτήρα ενός νέου προοιωνίζοντας τη εξέλιξη του σένα σ ένα αξιέπαινο ενήλικα. Από την πρώτη μέρα της εργασίας του ξεχώρισε μεταξύ των συναδέλφων του υπαλλήλων με την έμφυτη ευγένειά του, την εργατικότητα και την επιχειρηματικότητά του.

Σε ηλικία 23 χρονών άνοιξε τα δικά του φτερά δημιουργώντας την πρώτη του επιχείρηση για να εξελιχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, με έξυπνους και μελετημένους χειρισμούς αλλά και πολλή προσωπική δουλειά, σ΄ έναν από τους πιο αξιόπιστους επιχειρηματίες στο χώρο των ασφαλιστικών εταιρειών.

Ενδεικτικό της πίστης του στις ανθρώπινες δυνατότητες και στη σκληρή δουλειά αλλά και επιβεβαίωση της δυναμικής του και των ικανοτήτων του είναι και το γεγονός ότι ανέλαβε μια ασήμαντη εταιρεία, το ¨Φοίνικα¨ και μέσα σε λίγα χρόνια, κάτω από συνθήκες διάχυτης αμφισβήτησης και καχυποψίας  για τις ασφάλειες ζωής, την ανέδειξε σε εταιρεία με δύναμη και ισχύ σε πανελλήνιο επίπεδο.

Για τον Γιώργο Βογιατζάκη τίποτε δεν ήταν τυχαίο. Η μοιρολατρία δεν του ταίριαζε. Ήταν ένα ανοιχτό, καθαρό μυαλό που πίστευε μόνο στην έντιμη δουλειά. Ένας άνθρωπος που μπορούσε να δημιουργήσει και να διατηρήσεις σημαντικές φιλίες όπως αυτές που αρχικά έκανε στο «Φιλικό Σύνδεσμο Νέων» και αργότερα απέκτησε με σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Σοφοκλής Βενιζέλος και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας. Φιλίες τις οποίες  κέρδισε αμέσως με την ευφυΐα του και τη δίψα του για μάθηση και οι οποίες τον βοήθησαν να εισαχθεί στην υψηλή πνευματική κοινωνία της εποχής του.

Ο Γεώργιος Βογιατζάκης ήταν άνθρωπος χωρίς ανασφάλειες και μικροψυχίες.  Γι’ αυτό και προτιμούσε να κάνει παρέα, ιδίως τα πρώτα χρόνια της ανόδου του,  με ανθρώπους που θεωρούσε καλύτερους του. Ακριβώς για να βελτιώνεται κι ο ίδιος καθημερινά. Κι επειδή δεν κατάφερε να σπουδάσει στα χρόνια που έπρεπε, σε ηλικία 37 ετών, έχοντας ήδη αποκτήσει την κόρη του Φαλή,  δούλευε και παράλληλα μελετούσε σκληρά με αποτέλεσμα να εισαχθεί στη Νομική σχολή με Άριστα όπου και φοίτησε 3 χρόνια. Εγκατέλειψε τις σπουδές λόγω του πολέμου και αφοσιώθηκε  στη βοήθεια συνανθρώπων του που είχαν ανάγκη.

Η ευρηματικότητα, το φιλότιμο και ο ανθρωπισμός του δεν άφησε κανέναν από τους υπαλλήλους της εταιρίας του να πεινάσουν τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Είτε χρηματικά είτε με είδη πρώτης ανάγκης που φρόντιζε να εξασφαλίσει αξιοποιώντας κάθε δυνατή πηγή – μέχρι και στην ανέλκυση του βυθισμένου πλοίου Τολός πρωτοστάτησε προκειμένου να τροφοδοτήσει με ρούχα, σιτάρι και κονσέρβες που βρέθηκαν στ αμπάρια του- όχι μόνον τους υπαλλήλους του αλλά και κρητικούς που διέμεναν στην Αθήνα και συγχωριανούς του στο Χρωμοναστήρι. 

Τα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο σφραγίστηκαν από τη δυνατή και άδολη φιλία του με το Σοφοκλή Βενιζέλο. Η ζωή, τους ήθελε μαζί μέχρι το τέλος. Στα χέρια του Βογιατζάκη άφησε την τελευταία του πνοή ο ισχυρός πολιτικός άνδρας στη διάρκεια της προεκλογικής του περιοδείας το Φεβρουάριο 1964. Μαζί μοιράστηκαν ανησυχίες, οράματα, ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η αντικειμενικότητα και η οξύτητα του πνεύματος του Γιώργου Βογιατζάκη ήταν απαραίτητα στον Σοφοκλή Βενιζέλο κάθε φορά που είχε ανάγκη να σχηματίσει μια αντικειμενική γνώμη για πρόσωπα και καταστάσεις σε διεθνείς και εγχώριες συσκέψεις που συμμετείχε άλλοτε ως Πρωθυπουργός και άλλοτε ως Υπουργός Εξωτερικών της χώρα μας.

 Η αγάπη που μοιράζονταν και οι δυο για την Κρήτη ήταν ακόμη ένας ισχυρός συνδετικός  κρίκος γι’ αυτούς. Μια φιλία που παρέμεινε ανόθευτη σε όλη τη διαδρομή της, μακρυά  από την ιδιοτέλεια και πολιτικές πρακτικές που δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και καρδιές. 

Στη διάρκεια της 20 χρονης φιλίας τους, η άνοδος του Γιώργου Βογιατζάκη τόσο σε κοινωνικό όσο και σε επιχειρηματικό επίπεδο ήταν εκρηκτική. Χωρίς ποτέ να επωφεληθεί από τον ισχυρό φίλο του.  Αν κάτι οφείλει στο Σοφοκλή Βενιζέλο ο Γ. Βογιατζάκης ήταν η θερμή παρότρυνση του να διεκδικήσει το αξίωμα του Προέδρου της Παγκρητίου Ενώσεως. Ενός ισχυρού Κρητικού Σωματείου με πολύπλευρο έργο που σήμερα αριθμεί χιλιάδες Μέλη από την ευρύτερη περιοχή της Αττικής .

Η πανηγυρική εκλογή του με την υποστήριξη του πρώην Προέδρου της Ενώσεως Ρεθύμνιου Στρατηγού Χομπίτη και η παραμονή του σε αυτή τη θέση επί 25 συναπτά έτη ήρθε ως αδιάψευστη επιβεβαίωση της αεικίνητης δραστηριότητας και των αδιαμφισβήτητων προσόντων του Γιώργου Βογιατζάκη.

Από τη ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του ως Πρόεδρος μέχρι και την αποχώρησή του, η Παγκρήτιος Ενωση ήταν το σπίτι κάθε Κρητικού, αναξιοπαθούντα, φοιτητή ή επώνυμου,  ήταν ο φορέας διεκδίκησης των δικαιωμάτων της Κρήτης, ήταν η επίσημη φωνή του νησιού και η αντίσταση του στην κρατική αδιαφορία ή στον αποκλεισμό του από κάθε αναπτυξιακό έργο, ήταν πηγή προβολής και ανάδειξης της Παράδοσης και του Πολιτισμού του νησιού μας μέσα από τις εκδόσεις βιβλίων, τη διοργάνωση παγκόσμιων συνεδρίων, μέσα από πρωτοβουλίες ασύλληπτες για τα δεδομένα της εποχής. 

Με σπουδαιότερη, ας μου επιτραπεί η ιεράρχηση, τη συμβολή της Παγκρητίου και του Προέδρου της Γιώργου Βογιατζάκη στη δημιουργία της «Κρητικής Εστίας». Ενός σύγχρονου κτηρίου που ανέλαβε τη στέγαση και σίτιση Κρητών φοιτητών που σπούδαζαν στην Αθήνα.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τη ζωή και το έργο του Γεώργιου Βογιατζάκη. Είναι τέτοια η έκταση και η σπουδαιότητά του που δύσκολα αποτιμάται.  Εκείνο στο οποίο θα ήθελα να επιμείνουμε λίγο ακόμη είναι η προσωπικότητα του. Από αυτήν εξάλλου εκπορεύτηκε κάθε ευεργεσία του και κάθε ευγενής υπέρβαση του.

ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΠΟΓΙΑΤΖΑΚΗ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Δύσκολα περιγράφει κανείς κάποιον που δεν είχε την τιμή να γνωρίσει.

Είναι όμως τόσο ζωντανή η παρουσία του, τόσο έκδηλη η κατάθεση της ψυχής του σε ότι κι αν έκανε που δίκαια συγκαταλέγεται στους ανθρώπους που νιώθεις οικείους, τους νιώθεις δικούς σου ακόμη κι αν δεν τους συνάντησες ποτέ.

Παραμένουν ζωντανές και θερμές οι μαρτυρίες όσων συνεργάστηκαν μαζί του, όσων  πέρασαν παραπάνω από μια φορά το κατώφλι του σπιτιού του που ήταν πάντα φιλόξενο και ανοικτό σε όλους τους Κρητικούς, σε όλους που εκτιμούσε.

Το ίδιο ζωντανές είναι και οι αναμνήσεις των σημερινών ενηλίκων του χωριού που τότε, παιδιά ακόμη, περίμεναν στην πλατεία του χωριού ή στα φτωχικά τους σπίτια, το Γεώργοο  Βογιατζάκη να τα φιλοδωρήσει κάθε Χριστούγεννα με καινούριο κοστουμάκι και γενναίο χαρτζηλίκι κι ακόμη πιο ζωντανές οι αναμνήσεις που μοιράζονται οικογένειες που βρήκαν αξιοπρεπή δουλειά σε δύσκολες εποχές, που είχαν φαγητό όταν συνάνθρωποι τους πέθαιναν από την πείνα στους δρόμους της κατοχικής Αθήνας, που γλύτωσαν το θάνατο από τους δικτάτορες με τη δική του παρέμβαση και τη ριψοκίνδυνη φιλοξενία τους στο σπίτι του.

Για τον Γεώργιο Βογιατζάκη ήταν αυτονόητο ότι ακόμη και στην περίοδο της κατοχής όφειλε να εξασφαλίσει ένα μηνιαίο εισόδημα στους υπαλλήλους του διακινδυνεύοντας ακόμη και τη δική του οικονομική υπόσταση.  Συνήθεια που φαίνεται να κληρονόμησε από τον έντιμο πατέρα του ο οποίος διέθεσε όλη του την περιουσία του στην υπηρεσία του χωριού του ως Δήμαρχος για να καταλήξει τελωνειακός υπάλληλος αδύναμος να συντηρήσει την οικογένεια του.

Ακόμη κι όταν αναγκάστηκε να παραβιάσει τη δημοκρατική του συνείδηση το έκανε για το κοινό καλό και το δημόσιο όφελος. Όπως όταν απευθύνθηκε στον τότε Αντιπρόεδρο και Υπουργό Εσωτερικών  δικτάτορα Παττακό πότε για να βοηθήσει στην ίδρυση του Πανεπιστημίου Κρήτης με έδρα το Ρέθυμνο, πότε για την επαναπρόσληψη των απολυθέντων Κρητών χωροφυλάκων λόγω των αντίθετων προς τη δικτατορία φρονημάτων τους και πότε για να σώσει από τον κίνδυνο κατάρρευσης τη φιλόδοξη πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίου για τη δημιουργία της ΑΝΕΚ.

Επιγραμματικά επίσης τονίζουμε τη συμβολή του στην ίδρυση  της  Αντικαρκινικής Εταιρείας, τη συνδρομή του στην ανέγερση του Νοσοκομείου Παίδων, την ίδρυση του Γηροκομείου Ρεθύμνου και της ΧΕΝ Ρεθύμνου καθώς επίσης και την εκμετάλλευση της άμισθης θέσης του στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων στην έγκριση και εκταμίευση  δεκάδων εκατομμυρίων σε δάνεια που ζητούσαν κυρίως Κρητικοί για την ανέγερση ξενοδοχείων συμμετέχοντας στην άνθηση του τουρισμού στο νησί μας.

Αξιομνημόνευτες είναι και οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε με άλλους συμπατριώτες να διαφωτίσουν τη διεθνή κοινή γνώμη για τις δίκαιες διεκδικήσεις της  χώρας μας  σε ότι αφορούσε το Κυπριακό ζήτημα, αλλά και άλλα, με την έκδοση σε ελληνικά και αγγλικά φυλλαδίων με δική του δαπάνη, τα οποία προωθούσαν στο εξωτερικό.

Πασίγνωστη είναι εξάλλου και η ιδιότητά του ως φλογερός κήρυκας του Συγκρητισμού. Μιας ιδέας  την οποία ασπάζονται με θέρμη και πίστη οι απανταχού Κρητικοί.

Σήμερα, δυστυχώς, δύσκολα αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της. Μερικές δεκαετίες πριν όμως ο Συγκρητισμός ήταν φλόγα που έκαιγε στις καρδιές των Κρητικών, ήταν το εφαλτήριο για τον αγώνα τους στην υπεράσπιση της Κρήτης σε όλους τους τομείς. Ήταν η  γέφυρα που τους ένωνε όπου κι αν βρισκόταν. Ήταν το απάγκιο τους, η φιλοσοφία που διέτρεχε κάθε τους επιλογή.

Ήταν το σύνθημα για ενότητα, αδελφοσύνη και αντίσταση.  

Ο Γιώργος Βογιατζάκης υπήρξε από τους πιο γνήσιους εκφραστές του Συγκρητισμού θέτοντας τον σε μια ξεκάθαρη, γνήσια και ανθρωπιστική βάση. Και λεκτικά, μέσα από τις γλαφυρές ομιλίες του και τα κείμενα του,  και πρακτικά, μέσα από τη διοργάνωση των πρώτων Παγκοσμίων συνεδρίων Κρητών. Για κείνον η Κρήτη δεν είχε σύνορα. Ήταν πανανθρώπινη και παντοδύναμη.

Την κουβαλούσε πάντα στην ψυχή του όπου κι αν βρίσκονταν . Και πάντοτε εκμεταλλεύονταν κάθε δυνατή ευκαιρία για να γαληνέψει με τους ήχους της λύρας και τους καλλιτέχνες που καλούσε στο σπίτι του στο Χρωμοναστήρι και στην Αθήνα για να τραγουδήσουν μαζί και να σκαρώσουν μαντινάδες.

Ανοιχτόκαρδος, γαλαντόμος, ευφυής, γενναιόδωρος, ανατρεπτικός, τολμηρός, έντιμος, αεικίνητος, φιλάνθρωπος. Αρετές  που συγκεντρώθηκαν σε περίσσευμα στο πρόσωπο του Γιώργου Βογιατζάκη, ο οποίος παράλληλα με μια  εξαιρετικά επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία απέκτησε και μία θυγατέρα, τη Φαλή, η οποία τιμά την σπουδαία πνευματική του κληρονομιά ακολουθώντας τα μονοπάτια που χάραξε ο ίδιος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αγαπητοί φίλοι

Συναντιόμαστε απόψε εδώ σε τούτη την πλατεία ενός χωριού που γεννά επιστήμονες υψηλού κύρους και άξιους ανθρώπους για να αποτίνουμε φόρο τιμής σε ένας από αυτούς. Το Γεώργιο Βογιατζάκη.

Η προτομή που σε λίγο θα αποκαλύψουμε φιλοτεχνήθηκε με πρωτοβουλία και δαπάνη του Συλλόγου Χρωμοναστηριανών «Παναγιά Κερά» που εδρεύει στην Αθήνα και αποτελεί ένα δραστήριο Σύλλογο που επίσης έχει ευεργετηθεί γενναιόδωρα από τον Γιώργο Βογιατζάκη.

Σε αυτό το μνημείο, αποτυπώνεται ο οφειλόμενος σεβασμός και η βαθιά εκτίμηση στο έργο ενός ανθρώπου που παραδίδει μαθήματα αξιοπρέπειας και δημιουργικότητας. Ανθρωπιάς και ευαισθησίας.

Ένα έργο που και στη σημερινή εποχή μας διδάσκει μεταξύ άλλων  πως όσο κι αν αλλάζουν διαχρονικά οι συνθήκες ζωής, όσο κι αν τα δεδομένα μοιάζουν διαφορετικά, τελικά οι ομοιότητες είναι  βαθιές και σε προσεκτική ματιά, αρκετά ευδιάκριτες.

Σήμερα, που τα πάντα γύρω μας και μέσα μας κλονίζονται, που η ανάγκη για επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων και της ίδιας της ζωής είναι επιτακτική και επιβάλλεται με μάλλον σκληρό και άδικο τρόπο, που όλοι μας περάσαμε αιφνίδια από μια κατάσταση δανεικής καλοπέρασης και αυτάρκειας σε μια άλλη στην οποία πρέπει να θέσουμε όρια που καλά - καλά δεν τα’ χουμε ακόμη προσδιορίσει, η ζωή και το έργο ανθρώπων όπως ο Γιώργος Βογιατζάκης μπορούν να λειτουργήσουν ως κατευθυντήριες οδοί.

Στ’ αλήθεια πόσο διαφέρει η δική μας ανασφαλής εποχής με την εποχή που έζησε εκείνος; Μπορεί να είναι διαφορετικά το είδος και η ένταση των ανατροπών αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά είναι κοινά.

Και σήμερα αναζητούμε νέους δρόμους.

Υπάρχει όμως πάντα η ελπίδα να ξεπεράσουμε όλους τους σκοπέλους. Κι έχουμε τη δύναμη να το πράξουμε. Θα πρέπει να βρούμε και τη θέληση. Ο Γιώργος Βογιατζάκης όπως και άλλοι Χρωμοναστηριανοί, Κρήτες ή Έλληνες, ξεπέρασε τον εαυτό του. Υπερέβη το Εγώ του. Λειτούργησε με γνώμονα τα ΕΜΕΙΣ ως ένα αδιαίρετο σύνολο. Είδε μπροστά από την εποχή του, εμπνεύστηκε καινότομες ιδέες και τις υλοποίησε.

Αυτή την καινοτομία των ιδεών θα πρέπει να αναζητήσουμε κι εμείς ξεχωρίζοντας την από την κονσερβοποιημένη έτοιμη γνώση, το αναμάσημα ιδεών  και τα αντιπαραγωγικά κατεστημένα που δεν ταιριάζουν στη δική μας εποχή και τις ανάγκες της .

Θα πρέπει να βρούμε και την τόλμη να τις κάνουμε πράξη. Αμφισβητώντας κεκτημένα που πια δε βοηθούν την πρόοδο,

 με πίστη στις προσωπικές μας δυνάμεις τις οποίες οφείλουμε να θέσουμε στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου.

Αυτή η προσπάθεια μοιάζει, στην αρχή, να είναι μοναχική.  Παράδειγμα ο  Γεώργος Βογιατζάκης που μόνο στην αρχή υπήρξε  μόνος. Στη συνέχεια όμως, εισέπραξε αγάπη και αποδοχή, οι οποίες πάντα επιστρέφουν, έστω και καθυστερημένα, σε όποιον τις προσφέρει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.

Αγαπητοί Φίλοι

Θα πρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς που γεννηθήκαμε σ’ ένα τόπο περήφανο και ελεύθερο. Ας τον υποστηρίξουμε όπως του αξίζει. Δανείζομαι αποσπασματικά τα σοφά και επίκαιρα λόγια του Γιώργου Βογιατζάκη, για να ολοκληρώσω την αναφορά μου σε αυτόν: « Η Κρήτη είναι ευλογημένος τόπος. Ο λαός μας υπέροχος. Δυνατότητες απεριόριστες υπάρχουν. Κρήτες επιστήμονες   βρίσκονται παντού στον κόσμο και δοξάζουν το όνομα της χώρας μας.  Όμως σαν τη βροχή που κυλά στις κακοτράχαλες Μαδάρες και χάνεται  στο πέλαο, έτσι κι ο δυναμισμός μας χάνεται στις συγκρούσεις, στην έλλειψη συντονισμού, στην έλλειψη κατανόησης και συνεργασίας.

Είναι ακόμη καιρός ν’ αναστήσουμε τις χαμένες ελπίδες. Να σηκώσουμε τις πεσμένες σημαίες. Να αγκαλιάσουμε τους νέους. Να τους  δώσουμε τη δυνατότητα να μορφωθούν, να δουλέψουν τη γη μας, να ριζώσουν στον τόπο μας. Να συνειδητοποιήσουμε πως γυρνώντας στις προγονικές πηγές θα ξαναγεννηθούμε» .

Σας ευχαριστώ πολύ.