Ενώ προχωρούμε μέσα στους ελαιώνες, περίπου 1/1,5 χιλ. μετά την Αγία Τριάδα, το τοπίο ξαφνικά μεταμορφώνεται. Τη θέση που είχαν οι ελιές και οι καλλιεργημένοι αγροί, παίρνουν τώρα απέραντες βραχώδεις εκτάσεις. Παρακολουθώντας το επιβλητικό και άγριο αυτό τοπίο φθάνουμε μετά από 5,5, περίπου χιλ. στο χωριό Χάρκια που αναφέρεται από τον Barozzi ως Charchia ήδη από το 1577. To 1881 αναφέρεται ως Χάρκεια και από το 1920 ως Χάρκια. Σύμφωνα με ορισμένους η ονομασία πιθανόν προέρχεται από τη λέξη Χαλκείον ή Χαρκείον (=σιδηρουργείο ή χαρκιδιό). Πολύ πιθανή ακούγεται εξάλλου η ερμηνεία που συνδέει το όνομα με τα «χαράκια» (=βραχώδεις και κακοτράχαλες τοποθεσίες), μια και η πρόσβαση εδώ γίνεται από ανάλογες περιοχές. Το ίδιο το χωριό, μικρό και σχετικά απομονωμένο, διαθέτει τη γοητεία της δύναμης και της αυτάρκειας. Στο εσωτερικό η εκκλησία της πολιούχου του Αγίας Άννας και απ' έξω ο μεγαλόπρεπος δρυς που έχει χαρακτηριστεί «μνημείο της φύσης». Στη νότια έξοδό του ένα καλαίσθητο ηρώο διαιωνίζει τη μνήμη των ηρωικών προγόνων του χωριού.