Ποιος να το φανταζόταν αγαπητέ μου Δάσκαλε, ότι κατά τις πρόσφατες συναντήσεις μας, όπου μεταξύ των άλλων θεμάτων, συζητούσαμε για την προετοιμασία της αποφασισθείσας από το Δήμο μας, τιμητικής στο πρόσωπό σας εκδήλωσης τη 2α Ιουνίου, την ημέρα των γενεθλίων σας, ότι θα σμίγαμε ξανά σήμερα για να σας αποχαιρετήσω, θεσμικά ως Δήμαρχος, αλλά και προσωπικά ως μαθητής σας, που η εξέλιξή του οφείλει πολλά σε σας.

Σας απευθύνουμε λοιπόν σήμερα το ύστατο χαίρε, με βαθιά συγκίνηση και με τη θλίψη που προκαλεί η αιφνιδιαστική σας αναχώρηση, η οποία μας στερεί τη δυνατότητα να σας καταθέσουμε επίσημα, εν ζωή, το σεβασμό και την αναγνώριση της σπουδαίας, πολύχρονης και πολυεπίπεδης προσφοράς σας στο Ρέθυμνο ωσάν «Εκκλησία του Δήμου» που αποδίδει την προσήκουσα τιμή στον «Επώνυμο Άρχοντα» της Πόλης.

Όμως, αυτή η εκδήλωση θα γίνει Δήμαρχε και είμαι βέβαιος ότι θα ακουστούν πολλά και αντάξια της μεγάλης σας προσφοράς στο Ρέθυμνο, από ανθρώπους που έχουν συνειδητοποιήσει το εύρος και την επίδραση της, στη γενικότερη εξέλιξη του Ρεθύμνου.

Γι’ αυτό το λόγο, δεν θα αποτολμήσω στο πλαίσιο τούτης της συγκινησιακά φορτισμένης τελετής, να περιγράψω το πολυσχιδές έργο που αφήσατε στο Ρέθυμνο ως Δήμαρχος του Καποδιστριακού Δήμου. Αφενός διότι μέρος του έργου σας ήδη αναφέρθηκε αδρά στα αναγνωσθέντα ψηφίσματα και, αφετέρου, διότι φοβάμαι μήπως σας αδικήσω.

Άλλωστε, το αποτύπωμά σας είναι τόσο ισχυρό και ευδιάκριτο σε κάθε γωνιά της πόλης και των οικισμών του Βρύσινα, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αναφορές, αφού είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Ρεθύμνου και ζωντανό μέρος της καθημερινότητας των πολιτών του.

Εκείνο όμως, που θα ήθελα στο σημείο αυτό να επισημάνω είναι πως αξία δεν έχουν μόνον τα έργα που είναι ορατά και ενταγμένα στην εξελικτική διαδρομή ενός Δήμου. Εξίσου σημαντικά είναι και όσα αποτρέπει ένας Δήμαρχος να συμβούν σε βάρος του τόπου, επιστρατεύοντας κάθε φορά όλες τις δυνάμεις και τις ικανότητες του.

Σεβασμιώτατε, Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και Κύριοι,

Είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμη και μετά την αποχώρηση του εκλιπόντος από το δημαρχιακό θώκο, παρακολουθούσε όλα αυτά τα χρόνια με προσήλωση, αγωνία και αμείωτο ενδιαφέρον την εξέλιξη του Δήμου μας. Παρενέβαινε στο δημόσιο διάλογο με άρθρα του, μέσω των οποίων μοιραζόταν μαζί μας τις σκέψεις του, κάτω από δύσκολες για τον ίδιο συνθήκες, λόγω των σοβαρών περιπετειών της υγείας του. Ήταν όμως τόσο αδιαπραγμάτευτη η αγάπη του για το Ρέθυμνο και τόσο ισχυρή και καθάρια η διανοητική του δύναμη, που με αυτήν τροφοδοτούσε την κατά καιρούς βιολογική του αδυναμία.

Ακόμη και μόλις πριν από λίγες ημέρες, τοποθετήθηκε για το Πανεπιστήμιο και τα σχεδιαζόμενα αναπτυξιακά του έργα, μ‘ ένα κείμενο που συνιστά αποτύπωση της συστηματικότητας, της επιμέλειας, της πνευματικής και πολιτικής συγκρότησής του Ένα κείμενο του οποίου η πληρότητα δεν καταλείπει στον καλόπιστο αναγνώστη περιθώρια για αντίλογο και διαφωνίες.

Το ίδιο ζωντανό παρέμεινε μέχρι την ύστατη του ώρα, το ενδιαφέρον του για την Παλιά Πόλη, την οποία διέσωσε και ανέδειξε ως το σημαντικότερο σημείο αναφοράς του τουριστικού Ρεθύμνου.

Σήμερα, θεωρούμε όλοι, σχεδόν αυτονόητες, τις λειτουργίες και την εν γένει εικόνα του αναπλασμένου Ιστορικού Κέντρου. Για να αντιληφθούμε τις προκλήσεις, που χρειάστηκε να διαχειριστεί, θα πρέπει να κάνουμε ένα χωροχρονικό ταξίδι σε κείνη την εποχή όπου, με ακλόνητα επιχειρήματα, στρατηγικές κινήσεις και την υποστήριξη φωτισμένων Ρεθυμνιωτών μεταξύ των οποίων ο επίσης Δάσκαλος μου αείμνηστος Χρήστος Μακρής, κατάφερε να κάμψει τις πεισματικές αντιδράσεις ιδιοκτητών που έκριναν ως αντιαναπτυξιακό, οπισθοδρομικό και οικονομικά ασύμφορο το όραμα του και να σώσει από την κατεδάφιση τον πολύτιμο μνημειακό πλούτο της παλιάς πόλης.

Για τον εκλιπόντα, το τρίπτυχο Τουρισμός- Πανεπιστήμιο- Πολιτισμός ήταν οι τρεις βασικοί πυλώνες ανάπτυξης του Ρεθύμνου. Και είχε δίκιο.

Αποχαιρετούμε λοιπόν, έναν Ρεθυμνιώτη που σφράγισε με την πολιτική του παρουσία, την ευρυμάθεια, το πολυσχιδές όραμα, τη διορατικότητα, την ευγένεια, την ακάματη δουλειά, την αδιαμφισβήτητη ευφυΐα και τη μακρόπνοη στρατηγική του, την εξέλιξη του Ρεθύμνου στο χρόνο και τη μεταμόρφωσή του σε μια σύγχρονη πόλη, με αξιώσεις.

Έναν πολίτη, με την αρχαιοελληνική έννοια, άξιο, ικανό, δυναμικό, που προπορεύονταν της εποχής του, υπερβατικό στο σχεδιασμό, επίμονο στις διεκδικήσεις, τολμηρό στη δράση, αφοσιωμένο στους στόχους του, μα πάνω απ’ όλα ένα πολίτη που αγάπησε με πάθος το Ρέθυμνο και τους ανθρώπους του και αγωνίστηκε με πείσμα, θέτοντας τα βιολογικά του αποθέματα και τον πλούσιο διανοητικό του εξοπλισμό, στην πνευματική, οικονομική και κοινωνική ανάταση του τόπου μας.

Ήταν τύχη αγαθή για τον τόπο, να ηγηθεί ο Δημήτρης Αρχοντάκης της αναπτυξιακής του διαδρομής και είναι βέβαιον ότι θα παραμείνει ένα ορόσημο στην ιστορία του Ρεθύμνου, γιατί συνέγραψε με τη δυναμική του προσωπικότητα ένα σημαντικό μέρος της ανάπτυξης και της αέναης προοπτικής του.

Σε μια εποχή που το Ρέθυμνο ήταν ασήμαντο στον εθνικό χάρτη και άγνωστο στο διεθνή, ήταν εκείνος που με μεθοδικότητα, αποφασιστικότητα, ρητορική δεινότητα, διπλωματία και πείσμα, ενέπνευσε και συστράτευσε τους Ρεθυμνιώτες σε κοινές στοχεύσεις, εκμεταλλεύτηκε τις εκάστοτε πολιτικές συνθήκες, κέρδισε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των θεσμικών συνομιλητών του, άνοιξε κλειστές πόρτες και χάραξε πορεία ευοίωνη για το Ρέθυμνο στο μέλλον.

Με σεβασμό, εκτίμηση και πίστη στην αρχή της γόνιμης συνέχειας, της απρόσκοπτης εξέλιξης και της δικαιοσύνης, συνεχίσαμε το έργο του, πέρα από άγονες αντιπαραθέσεις και μικροψυχίες, έχοντας τον, πρόθυμο συμπαραστάτη, οπότε χρειαστήκαμε τη συνδρομή του.

Προσπαθούμε να εμπλουτίζουμε το όραμά του και να το προωθούμε με τη δική μας προσπάθεια και εύχομαι και όλοι οι διάδοχοί του να αφήσουν, όπως ο εκλιπών, ορατό το δικό τους αποτύπωμα στην εξέλιξη του Ρεθύμνου.

Παρότι βίωσε την πίκρα της αμφισβήτησης και της αδικίας, όπως συνήθως συμβαίνει με όσους διαθέτουν ηγετικές ικανότητες και διαχειρίζονται δημόσιες υποθέσεις, στο τέλος ένοιωσε τη χαρά της δικαίωσης, μετά όμως από μακρόχρονους, ψυχοφθόρους και πολυδάπανους αγώνες.

Πέραν όμως των θεσμικών, πολιτικών, νομικών ή προσωπικών αντιπαραθέσεων και περιπετειών, που ταλάνισαν την αυτοδιοικητική του διαδρομή και την προσωπική του υπόσταση, ουδείς αμφισβήτησε τις ικανότητες του και το πνευματικό του ανάστημα.

Ο εκλιπών δεν ήταν μόνον ένα διαπρεπής πολιτικός, ήταν κι ένας εξαιρετικός δάσκαλος που πολλοί νέοι Ρεθυμνιώτες εμπιστεύτηκαν σ΄ αυτόν την εκπαίδευσή τους και σήμερα διαπρέπουν στις θεωρητικές επιστήμες.

Ακόμα είναι στο μυαλό μου, ο τρόπος που δίδασκε. Τα θεωρούσε όλα ζητούμενα. Και όλα αποδείξιμα. Έλεγε χαρακτηριστικά : «Όλα τα «ι» είναι «Γιώτα» και όλα τα «Ο» «Όμικρον» μέχρι να αποδείξεις γιατί γράφονται διαφορετικά».

Έχω την εντύπωση ότι αντιλαμβανόταν τη Γραμματική και το Συντακτικό ως ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι Sudoku όπου η σωστή λύση είναι πάντα μία. Θεωρώ ότι αυτή την εξαιρετική παιδαγωγική μεθοδολογία την μετέφερε και στον τρόπο που ανέλυε τις όποιες καταστάσεις συναντούσε ως Δήμαρχος.

Πεποίθησή μου είναι ότι ο Δημήτρης Αρχοντάκης ήτανε μόνος του μια Σχολή.

Και ότι όλοι εμείς, οι μαθητές του, ήμασταν οι τυχεροί αποδέκτες της παιδαγωγικής του δεινότητας. Δεν μας έδωσε μόνο γνώσεις. Κυρίως, μας έμαθε να σκεφτόμαστε. Και αυτή είναι η σοβαρότερη παρακαταθήκη που μπορεί ν’ αφήσει ένας δάσκαλος στους μαθητές του. Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, οι γνώσεις χάνονται, αλλά η μέθοδος είναι το μυστικό κλειδί που τις ανασύρει στην επιφάνεια.

Τελειώνοντας αυτόν τον αποχαιρετισμό θα ήταν σοβαρή παράλειψή μου να μην αναφερθώ στην εξαίρετη οικογένεια που δημιούργησε με την αφοσιωμένη σύντροφό του Άργη, με την οποία απέκτησε δύο εξαιρετικά παιδιά, τον Ζαχαρία και την Ίλια που κοσμούν με το ήθος, τις αρετές και τις γνώσεις τους την κοινωνία μας. Ήταν πολύ υπερήφανος για τα παιδιά του και συνήθιζε να λέει με το γνωστό νηφάλιο χαμόγελό του, ότι : «Ό,τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας, τα παιδιά μας είναι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα μας».

Δήμαρχε..

Το Ρέθυμνο σε αποχαιρετά με την υπόσχεση να σε θυμάται πάντα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Θα τιμούμε πάντα τη μνήμη σου και η πλούσια παρακαταθήκη σου θα εμπνέει τη συλλογική μας προσπάθεια και τον προσωπικό αγώνα ενός εκάστου από μας, για να συνεχίσει ο τόπος μας και οι άνθρωποι του, που αγάπησες και υπηρέτησες με τόσο πάθος και αφοσίωση, να εξελίσσονται και να ευημερούν.

Καλό σου ταξίδι Δήμαρχε…